بررسی فرسودگی شغلی و عوامل موثر بر آن در پرستاران دانشگاه علوم پزشکی شاهرود

فرسودگی شغلی سندرمی است که با ایجاد تصور منفی از خود، نگرش منفی نسبت به شغل و احساس عدم ارتباط با مددجو، به افت شدید کیفیت خدمات بهداشتی و درمانی می انجامد. بخش بهداشت و درمان یکی از مهم ترین حوزه های توسعه پایدار در جوامع بشری است که نیازمند درمانگران سالم، شاداب و با انگیزه کاری بالا می باشد. از جمله درمانگران این بخش کادر پرستاری بیمارستان ها می باشند که شاغلین در این بخش معمولاً پس از مواجه شدن با انبوهی از مشکلات و استرس های شغلی در محیط کار، فرسوده می شوند. پژوهش حاضر به منظور بررسی فرسودگی شغلی و عوامل موثر بر آن در پرستاران دانشگاه علوم پزشکی شاهرود انجام شده است. این پژوهش یک مطالعه توصیفی اکتشافی است که جامعه مورد مطالعه را کلیه پرستاران دانشگاه علوم پزشکی شاهرود در سال 1392 شامل شده که مشتمل بر 410 نفر می باشند. جهت بررسی نظرات پاسخ دهندگان در این تحقیق، از پرسشنامه محقق ساخت فرسودگی شغلی است که مشتمل بر 28 سوال بر مبنای طیف لیکرت می باشد، استفاده شده است. تعداد پرسشنامه صحیح جمع آوری شده 211 عدد می باشد. میزان روایی و پایایی پرسشنامه با استفاده از آزمونهای تحلیل عاملی و آلفای کرونباخ، به ترتیب بیش از 65 درصد و 0.937 می باشد که نشان می دهد پرسشنامه از روایی و پایایی لازم برخوردار می باشد. نرم افزار مورد استفاده برای تجزیه و تحلیل داده ها، نرم افزار spss19 می باشد. نتایج آزمون تحلیل عاملی نشان داد که عوامل موثر بر فرسودگی شغلی پرستاران دانشگاه علوم پزشکی شاهرود عبارتند از: استرس شغلی، نارضایتی شغلی، محیط فیزیکی، تحلیل رفتگی و عوامل اقتصادی. همچنین، بررسی آزمونهای مربوط به متغیرهای جمعیت شناختی نشان داد که نظرات پاسخ دهندگان از لحاظ متغیرهای سن، وضعیت تاهل، سنوات خدمت و شیفت کاری در خصوص عوامل موثر بر فرسودگی شغلی یکسان است. نتایج آزمون t تک نمونه ای نیز نشان داد که عامل «حقوق و دستمزد پایین» دارای بیشترین اولویت فرسودگی شغلی در محیط کاری و عامل «پیشرفت سریع فناوری و عدم توانایی فرد در همراهی با آن» دارای کمترین اولویت فرسودگی شغلی در محیط کاری می باشد. همچنین، نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که عامل استرس شغلی بیشترین تاثیر را در بروز فرسودگی شغلی در بین پرستاران دانشگاه علوم پزشکی شاهرود دارد.